Kayzen

“Salam. Bu məktubu sizə artıq həyatda olmayan biri yazır. Özümü təqdim edərdim, amma Sizin üçün nə fərqi var ki, üzünü heç vaxt görmədiyiniz və bundan sonra da görməyəcəyiniz birisinin adını bilmək nəyinizə lazımdır? Siz bu məktubu oxuyanda mən artıq həyatda olmayacam. Sizə yazmaqda isə başqa məqsədim var. Əslində bu məktubu sizin kimi bir neçə tanımadığım adama göndərəcəm, əgər çatdırsam. Mən ölümcül yataq xəstəsiyəm və bir neçə saatdan sonra gözlərimi bu əbədi, işıqlı, keşməkeşli, maraqlı (nə bilim, daha necə adlandırırsınız onu) dünyaya elə əbədi olaraq da yumacam. Artıq 10 ildir ki, xəstəyəm və bu halımdan qurtulmaq, azad olmaq, göylərə qovuşmaq istəyirəm. Valideynlərim çox imkanlı adamlardı. Atam bank müdiri, anam isə böyük bir biznes şirkətinin rəhbəridir. Bu yaşa qədər yaşamağımda da məhz onların pulunun və tanışlarının böyük əməyi olub. Bəlkə bundan sonra da bir neçə il yaşaya bilərdim, amma mən onlardan gizlin mənə qoşulan sistem şlanqını qolumdan ayırmışam və həyatla vidalaşmaq üçün sayılı saatlarım qalıb. Niyə bunu edirəm? Bayaq dediyim kimi, BEZMİŞƏM!
Ardı →

Böyük vəlilərdən Şakik Bəlxi (VIII əsr) qıtlıq illərindən birində bir kölənin sevincindən çalıb-oynadığını görür. Ona yaxınlaşıb soruşur:

— Hamı qıtlığın, aclığın dərdini çəkir. Bəs sən niyə çalıb-oynayırsan?

Kölə cavab verir:

— Hamıdan mənə nə? Mənim üçün heç bir təhlükə yoxdur. Mənim ağamın 7-8 kəndi var, bütün ehtiyaclarımız da oradan gəlir.

Bu sözlər Bəlxini ildırım kimi, vurur. Çünki o da başqaları kimi bu qıtlıqda nə edəcəyini düşünürdü. Ancaq kölə onu ayıldır və böyük alim öz-özünə deyir:

— Ey şübhəli insan, özünə gəl! Bu kölə son nəticədə bir insan olan ağasına bu qədər güvənir. Sən isə bütün canlıların ruzisini verən Allaha təvəkkül edirsən. Bu necə təvəkküldür ki, bu qədər təşvişə düşmüsən?..

Davamı →

Hamı ağlayırdı, amma hamı öləni ağlamırdı. Çox vaxt ölən unudulurdu, məclisin ab-havasından kövrələnlər öz keçmiş ölənlərini yada salırdılar. Bircə Zabıta arvad hamıdan fərqlənirdi. Onun bambaşqa ağlamağı vardı.

O təkcə göz yaşı tökmürdü, ölümün və ölənin şəklini çəkirdi — səsnən çəkirdi.

Səsnən ölümü izah edirdi.

Onun ağlamağı ölümün izharına çevrilirdi.

Ölümlə barışığa çağırırdı adamları.

Ölümə qarşı üsyan dərd çəkmək qorxusundan yaranır.

Ölümlə barışmaq öləni unutmaq deyil, dərdi çiyinə götürməkdir, dərdi çəkməyə razılıq verməkdir. Bu da bir mədəniyyətdir, dərd çəkmək əsilliyi, nəcibliyidir.
Ardı →

Vaxtilə ədalətli 1 hökmdar var imiş. Bir gün bu hökmdarın qulluqçuları 1 neçə oğrunu yaxalayırlar. Gecə ikən hökmdarın hüzuruna gətirirlər. Necə olursa, yolda oğrulardan 1-i qaçaraq qaranlıqda gözdən itir. Oğrunu axtarmağa başlayan qulluqçuların gözünə evinə gedən başqa 1 adam sataşır. Onu qaçan oğru zənn edib tuturlar. Sonra da oğrularla bərabər hökmdarın hüzuruna gətirirlər. Hökmdar hamısının zindana atılmasını əmr edir. Heç 1 günahı olmadığı halda zindana atılan adam, zindanda dəstəmaz alaraq vaxtın çıxmasına az qalmış namazını qılır. Namazını bitirdikdən sonra belə dua edir: «Ey Rəbbim! 1 təqsirimin olmadığını ancaq Sən bilirsən. Məni buradan ancaq Sən qurtara bilərsən».
Bu vaxt yuxuda olan hökmdar qəribə yuxu görür. Yuxusunda 4 nəfər qüvvətli şəxsin onun taxtını tərsinə çevirmək istədiyini görən hökmdar oyanır. Tez qalxıb dəstəmaz alır və 2 rükət namaz qılır. Yenidən yatağına uzanaraq yuxuya gedir. Eyni yuxunu görür, yuxudan oyanır. 1 məzlumun ahına tuş gəldiyini anlayır. Səhər açılan kimi zindanbaşını çağıraraq deyir:
— Səncə dünən zindana saldıqlarımız içərisində haqsızlığa məruz qalan varmı?
Zindanbaşı cavab verir...
— Bunu deyə bilmərəm, amma onların içərisindən 1-i namaz qılır, çox dua eləyir, göz yaşı tökür.
Hökmdar tez o adamı yanıma getirin deyə əmr edir. Hökmdar onun başına gələn hadisəni dinləyir, vəziyyətin nə yerdə olduğunu anlayır və deyir:
Sənden üzr istəyirəm. Sənə qarşı haqsızlıq etmişəm. Haqqını halal et. Bu hədiyyəmi də qəbul elə. Birdə hər hansı bir istəyin olsa, heç çəkinmədən yanıma gələrsən. Adamın cavabı isə belə olur :

Mən sənə haqqımı halal elədim, verdiyin hədiyyəni də qəbul edirəm. Ama istədiyim şeyi səndən almağa gələ bilmərəm. Çünki mənim kimi bir kasıbdan ötrü sənin kimi hökmdarın taxtını bir neçə dəfə çevirən Allahı qoyub istəkləri başqasına söyləmək qulluğa yaraşmaz. Namazlardan sonra etdiyim dualarla neçə-neçə sıxıntılardan qurtuldum, muradıma çatdım. Rəbbimin sonsuz rəhmət xəzinəsinin qapısı, xeyirxahlıq süfrəsi hamıya açıq ola-ola, nə üçün bir istəyim üçün başqasının üstünə gedim?...

 

islamadogru.biz saytına istinadən

Davamı →

Amerikada universitetlərdən birində professor dərsə başlayarkən tələbələrinə üz tutub deyir:
-Fərz edin ki, bu gün dünyanın son günüdür. Sabah bu vaxt hər şey bitəcək. Xilas ola bilməyəcəksiniz. Bu gün nə edərdiniz?
-Tələbələr müxtəlif cavablar verirlər:
-İbadət edib Allahdan günahlarımı bağışlamasını diləyərdim.
-Bütün sevdiklərimlə vidalaşardım.
-Vaxtımı ailəmlə keçirərdim.
-Ananma ya da atama baş çəkərdim.
-Dostlarımla əylənərdim.
-Ən sevdiyim yeməyi yeyərdim.
-Meşədə gəzərdim.
-Günəşin doğuşunu və batışını izləyərdim.
-İncitdiyim insanlardan üzr istəyərdim.
-Özümdə cəsarət tapıb onu sevdiyimi söləyərdim. və s.
Müəllim tələbələrin cavablarını bir-bir lövhəyə yazır. Sonra gülümsəyərək deyir:
-Uşaqlar, bunları etmək üçün dünyanın son günü olmalıdır məgər?

P.S. İnsan hər gününü «DÜNYANIN SON GÜNÜ İMİŞ» kimi yaşamalıdır. Bu həyat nə qədər amansız, dünyamız nə qədər qəddar olursa olsun həyatdan zövq almağa, bu həyatı doya-doya yaşamağa çalışaq.Çünki həyat ondan zövq alanlar üçündür…Gəlin bu həyatı elə yaşayaq ki, nə biz bu dünyadan köçəndən sonra başqaları peşmançılıq yaşasın, nə də başqa biri həyatdan köçəndə biz peşmançılıq yaşayaq…

Davamı →

Ərəbistan yarımadasında bir Şeyx müdrikliyin sirlərini tapmaq üçün hüzuruna gələnləri növbə ilə qəbul edirdi… Görüşmələrdə qəribə bir incəlik  var idi. Bu incəlik ondan ibarət idi ki: Şeyxin hüzuruna gələn hər elm sahibi izah etmək istədiklərini, Şeyxə məhz danışmadan anlatmalı idilər. Eləcədə Şeyx onlara danışmadan qarşılıq verməli idi.

Ardı →

Sorğu keçirməyi qərara aldıq. Əlimizdəki qələmi onlara göstərir:
— Xanım, bu qələm nə rəngdədir? (Qələm göy rəngdədir).
— Bilmirəm, mənə nə?
— Qəşəng qız, bu qələm nə rəngdədir?
Bir qədər laqeydcəsinə:
— Bəlkə də göydür. Amma qara da yaza bilər. Bilmirəm qırmızıya da bənzəyir. Yəni fərqi var ki?
Davamı →

Allah heç kəsin qəlb sevincini əlindən almasın…
Lazımsız yenə otağın bir küncündə oturub elə hey düşünürdü. Ona hər şey ağır gəlirdi. Hər şeyə-canlı, cansız nə varsa hamısına nifrət edirdi. Bir anlıq hönkür – hönkür ağlayır, sonra nəsə yadına düşürmüş kimi sakitləşir, düşünməyə davam edirdi. Gözləri bir boşluğa zillənmişdi. O, ölmək, canını qurtarmaq istəyirdi. Qəflətən qəribə bir səs onu diksindirdi. O, çaş-baş halda gözlərini ətrafa gəzdirdi, amma axtardığını tapmadı, səsin haradan gəldiyini bilmədi. Səs çox qəhərli idi. Lazımsızın özündən də qəmgin idi. Çünki bu onun əzab çəkmiş ürəyinin səsi idi.
Ardı →